Παρασκευή 6-7-07 ήταν η τελευταία μερα της εξεταστικής...
Τελειώνω, γυρνάω σπίτι και ετοιμάζω βαλίτσες!
Αναχώρηση για 2,5 μέρες με απίστευτη δράση και πιο πολλά χιλιόμετα!
Προορισμός, η πίστα των Σερρών για τα california Superbike School level 1 και level 2!
Η αναχώρηση 3 μηχανών απο την Αθήνα (εμένα, του αδερφού μου και του πατέρα μου) έγινε λίγο πρίν μπεί το απόγιομα...
Με 2 στάσεις, μια γρήγορη για νεράκι και μία στα τέμπη για προφιτερόλ και καφε, το ταξίδι για τις Σέρρες κράτησε 6 ώρες και κάτι ψιλά. Ενα γρήγορο σουβλάκι και στο κρεβάτι για νανάκια γιατι μας περιμενει δύσκολο ΣΚ...
Σάββατο πρωί ξύπνιος απο τις 6.00. Με λίγη μουσική να μου κρατάει συντροφιά, προσπαθώ να σκοτώσω την αναμονή, που λεπτό με το λεπτό γίνεται ανυπόφορη!
Μετά απο μία βασανιστική ώρα, επιτέλους είμαι στην πίστα!
Ημερομηνία 7-7-07, στις 7.00 το πρωί με το νούμερο 7 να φιγουράρει στη μηχανη (Μάλλον βρήκα το τυχερό μου νούμερο).
Γνωριμία με τα μέλη του CSS και με τους "συμμαθητές" και ξεκινάμε...
Το προγραμμα είχε θεωρία-διάλλειμα-πίστα που το κάθε κομμάτι διαρκούσε 20 λεπτα και ολο το σετ επαναλαμβανόταν 5 φορές!
Πρώτη μέρα μαθήματος και πρώτη επαφή με πίστα συνεπάγεται τρελλό άγχος!
Κι όμως, έπιασα τον εαυτό μου να ψιθυρίζει μέσα απο το κράνος "Φέρτε μου τον πρωτόγονο που ανακάλυψε τον τροχό να του στήσω άγαλμα!" μόλις στο τριτο 20λεπτο!
Η ζέστη αφόρητη και αρχίζει κατα τις 3 η ώρα το μεσημέρι να βγαίνει η κούραση απο το χθεσινό ταξίδι...
Τα μαθήματα τελειώνουν 7 η ώρα το απόγευμα, οπου με περίμενε και μια έκπληξη, καθώς με ανακυρήξαν Star Student!
Ετσι στα γρήγορα πέρασε το Σάββατο... Ξενοδοχείο, φαγητό, μπάνιο, νάνι!
Κυριακή, ξανά πρωινό ξύπνημα... Ξανά 7 η ώρα πίστα και αυτή τη φορά η ζέστη άρχισε να μας τρελλαίνει απο πολύ νωρίς...
Κρυωμένος απο το air condition και ψιλοκουρασμένος απο την Παρασκευή και το Σάββατο, ξεκινάω πάλι τα μαθήματα...
Τη 2η μέρα οι ρυθμοί ανεβαίνουν πολύ και τα λάστιχα αρχίζουν να ξεφτιλίζονται απο την πυρωμένη άσφαλτο σε χρόνο dt!
Ο ιδρώτας κολλάει τα δερμάτινα πάνω στο δέρμα σου και σε κάνει να τρελαίνεσαι...
Το νερό και οι γρανίτες κατεβαινουν με τα λίτρα (ανάφερα οτι ήμουν κρυωμένος; ) και πάλι η δίψα και ο φόβος για αφυδάτωση όταν λιώνεις μεσα στην πίστα με τα δερμάτινα, κατω απο τον μεσημεριανό ήλιο είναι ορατός.
Διάλειμμα για φαγητό και ξανά μεσα!Τώρα που φάγαμε είναι χειρότερα τα πράγματα για όλους...
Τελειώνουμε τα μαθήματα κατα τις 6 το απόγευμα...
Κάθομαι μισή ώρα για να αλλάξω και να πιώ άλλα 5 λίτρα ισοτονικά και νερά και βούρ για Αθήνα!
Φτάνοντας λίγο πιο έξω απο τη Θεσσαλονίκη, βλέπω το ΒΜW του πατέρα μου να σταματάει. Ενας γρήγορος έλεγχος δείχνει οτι οφείλεται ενα σπασμένο Ρουλεμάν μπροστινού τροχου! Μετά απο συσκεψη και εφ' όσον οι ανεύθυνοι (υπευθυνοι) της εταιρίας BMW μας ρήμαξαν την ψυχολογία μιας και δεν μπορούσαν να βοηθήσουν ξεκινάμε να κατεβαίνουμε Αθήνα με ταχύτητα που δεν ξεπερνούσε τα 80 με 90 χλμ. Λίγο πρίν την Κατερίνη, το ΒΜW παραδίδει πνεύμα στην Εθνική... Αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε με τον αδερφό μου για Αθήνα, καθώς ο πατέρας μου ξεκινά τον δικό του Γολγοθά με τους ανεύθυνους.
Το βράδυ μας πιάνει στα Τέμπη και εκεί φαίνεται η υπεροχή των xenon που έχει βάλει στο 636 ο αδερφός μου!
Στάση για βενζίνη, αναπλήρωση υγρών (νεράκι δροσερο...) και φύγαμε. Εχουμε καταλάβει οτι τον Μαλιακό θα τον περάσουμε περασμένες 11...
Οσο βραδιάζει, τοσο το κρύο μας διαπερνά... Απο τον Μαλιακό και κάτω η ταχύτητες ανεβαίνουν απο τα 140 που είχαμε στα 160. Στάση στα Καμμένα Για βενζίνη και η κόπωση πλέον είναι ορατή...
Το κρύωμα με έχει καταβάλλει και έχω να κατέβω απο τη σέλα απο το μεσημέρι της Παρασκευής... Και είχα και 2 μέρες πίστα...
Μια επικοινωνία με τον πατέρα μου με καθυσηχάζει καθώς βρήκε ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη, οπου τον είχαν πάει μαζί με το μηχανάκι...
Τώρα το μόνο που μένει είναι 150 χλμ ακόμα...
Αρχίσαμε να ηρεμούμε καθώς τα δύσκολα είχαν περάσει... (Μαλιακός, Υλίκη κλπ...) Στη Μαλακάσα, η υγρασία μας κάνει μούσκεμα και στο Σχηματάρι οι στάχτες απο τη φωτιά που είχε πιάσει κολλάνε στα ρούχα μας και μας κόβουν την ανάσα.
12.45 κατεβαίνω απο τη μηχανή, έξω απο το σπίτι μου... Δεν μπορώ να σκεφτώ τιποτα πια...
Το βράδυ, ονειρεύτηκα τον πατέρα μου που δε μου άρεσε που τον άφησα στο μέσο του πουθενα με μια χαλασμένη μηχανη, το ταξίδι με τον αδερφό μου που έχουμε να ταξιδέψουμε μαζι απο το 2004, τη διδρομή στο μαλιακό με τα ζώα τα δίποδα που τα αποφεύγαμε καθε τόσο, την Κ13 στη πίστα που τόσο πολύ μου άρεσε...
Οσο και να κουράστηκα, μου άρεσε...
Μου άρεσε πολύ...
Φωτό
Εδώ
Θέμα: 1700 χλμ σε 2,5 μέρες με πίστα... 
Κυρ Ιαν 13 2008, 11:07
