Πελλοπόνησος...
Σάββατο βράδυ και ξεστήνω σκηνή... πρίν 4 ώρες αρχίσαν οι διακοπές μου και τώρα τελειώνουν! "σήμερα ηρθαμε και λέγαμε να κάτσουμε μεχρι τη Δευτερα" είπα σε ενα φιλο που βρήκα, αλλα ο Μ@λάκ@ς που έβαλε τη φωτιά έχει άλλη ιδέα... Ετσι λοιπόν βρέθηκα στη παραλία Πλάκας Δρεπάνου, μέσα σε ένα φανταστικό κάμπιγκ, να ετοιμάζομαι να φύγω πίσω για Αθήνα... Μάζεμα της σκηνής που μόλις πριν απο 4 ωρες ειχα στήσει και φόρτωμα στο μηχανάκι τα πάντα... Αιώρες, σκηνες, ενα tank bag τίγκα και 2 άτομα με σακκίδια πλάτης ετοιμάζονται 10 η ώρα το βραδυ να πάρουν τον δρόμο της επιστροφής... Ξεκινάμε και τα δύσκολα αρχίζουν! Ενω ειχα πάρει τηλ το 100 και μου είπαν οτι δεν είναι κλείστός κανένας δρόμος, με στέλνουν φορτωμένο, μές στο βράδυ και με τον καπνό να καλύπτει τα πάντα σε ένα χαλικόδρωμο, με προορισμό το Τολό...
Φτάνω στο Τολό μετα απο 45 λεπτά και ξεκινάω για Ναυπλιο και μετά Αθήνα. Βενζίνη στο Ναύπλιο και φύγαμε! Αποφασίζω να πάρω την Παλιά Εθνική Οδό και να πάω μέσω Αργους παρά να ακολουθήσω την ταμπέλα που σε στελνει στον κωλόδρομο που πάει για Μυκήνες 11 η ώρα το βράδυ...
Μεχρι το Αργος, αν και σκοτεινός ο δρόμος, είχε πολλά αμάξια και διατηρούσαμε μια ροή των 90 με 100 χ.α.ω.. Απο εκεί και πάνω αρχίζουν τα δύσκολα. Μετά το Αργος, ένα σύννεφό καπνου μας πνίγει και κομμάτια στάχτης μεγέθους καρυδιού πέφτουν πάνω μας... Μετα βίας κρατάω μια ταχύτητα των 60 χ.α.ω., ενώ τα φουλάρια που είχε μαζι της η Βίκυ, καλύπτουν τη μύτη και το στόμα μας, για να μπορουμε να ανασαίνουμε. Οι νστάχτες κάνουν τα μάτια να δακρύζουν και οι ζελατίνες και οι αεραγωγοι απο τα κρανη κλεινουν... πετυχαίνω ενα κομβόι αυτοκινήτων ακι τους ακολουθώ όσο πιο κοντά γίνεται και είμαι ασφαλής, ετσι ωστε να μην τρώω αλλες στάχτες! 2 χιλιόμετρα πριν τη διασταύρωση με τη Νεα Εθνική οδό, το νερό στο οδόστρωμα, σε συνδυασμό με τις σταχτες κάνουν το μηχανάκι να πηγαίνει όπου αποφασίσει αυτό, οπότε οι ταχύτητες μειώνονται κι άλλο...
Τελικα, μπαίνω Νέα Εθνική και καθαρίζει ο ουρανός! Εξουθενωμένος αρχίζω το ταξίδι του γυρισμού. Στα πρώτα διόδια που συναντάμε σταματάμε για ξεκούραση. Εχει πάει 1 η ώρα και είμαστε και οι 2 μας μες στις στάχτες και ποοολύ κουρασμένοι!
Η Βίκυ είναι πανικοβλημένη απο το ταξίδι. Δεν το λέει, αλλα το βλέπω στα μάτια της... Ισως τελικά να κατάλαβε τώρα γιατι της έλεγα οτι θα ήταν τρέλλα να φύγουμε εκεινη την ώρα απο το καμπιγκ... Ισως να το σκεφτόταν μετα μεχρι να φτασουμε σπίτι. 2 η ώρα και το κλειδί ανοίγει την εξωπορτα... 4 ώρες απο το Δρέπανο για Αθήνα, με ενα σωρό κακουχίες, φορτωμένος όσο πάει και δικάβαλος! Βλέπω ενα βουνό στάχτη και καταλαβαίνω οτι τα ίδια σκατά ηταν και στην Αθηνα.
Κουράστηκα, κινδύνεψα, αλλα "been there, done that"! Στην τελική ήταν μια εμπειρία ακόμα!
Θέμα: Διακοπές με φωτιές 
Κυρ Ιαν 13 2008, 11:09
